• Humphrey Tonkin
Per la forpaso de Marjorie Boul­ton, la Esperanto-literaturo perdis unu el siaj plej elstaraj figuroj kaj la Espe­ranto-movado unu el siaj plej sindonaj aktivuloj. Ŝi naskiĝis en 1924 en Ted­dington, urbo apud Londono, en senpretenda familio kaj dum in­ter­nacie malfacila ekonomia pe­ri­odo; ŝi kreskis ĉefe en norda Anglio, kien la familio baldaŭ migris. Studema kaj impresi­ĝema knabino, sola infano, kiu vas-te legis kaj komencis verki ek­de frua aĝo, ŝi venis sub la pozitivan influon de lerta litera­­tura instruisto, kiu helpis ŝin kan­didatiĝi al la Kolegio Somer­ville, tiutempe unu el tri viri­naj kolegioj en la Oksforda Universitato. La Kolegio donis malavaran stipendion. En Oksfo­rdo, bastiono de klasa privi­legio, kiu tiutempe nur paŝete ekmalfermis sin al tiuj, al kiuj mankis tiaj avantaĝoj, la modes­ta knabino ne nur elstaris kiel studento sed ankaŭ verkadis ta­len­tan anglalingvan poezion, kiu estis kolektita nur du ja­rojn post ŝia diplomiĝo en pro­pra libro, Preliminaries (an­taŭ­preparoj).

• Renato Corsetti

La ĉi-jara mesaĝo de la Ĝenerala Direktoro de Unesko al la Universala Kongreso estas aparte varma kaj aparte enhavo-plena. Ĉiu leganto juĝu mem el la ĉi-suba teksto. Ĝi rekonas la komunecon de celoj kaj valoroj inter la Esperanto-movado kaj Unesko mem. Temas pri teksto bone utiligebla en nia informa laboro. Tiucele oni komencis produkti nacilingvajn versiojn, kiujn vi povas trovi en la reta paĝo http://www.linguistic-rights.org/unesco/unesko.html#UNESCO_103aUK, prizorgata de la reprezentanto de UEA ĉe UN en Ĝenevo, Stefano Keller, kun kiu vi interkonsentu pri pliaj tradukoj, skribante al traduko@linguistic-rights.org. La saluto estis petita per taŭga letero en majo de Mireille Grosjean, prezidanto de ILEI, kiu ankaŭ pri­zorgis la tradukon al Esperanto de la franclingva originalo. Gratulojn al ni ĉiuj pro la rekono kaj bonan pluan laboron!

• Wu Guojiang

Inter la 4-a kaj la 7-a de junio 2018 la unua Ĉina Esperanto-karavano, konsistanta el 18 personoj, 10 es­pe­ran­tistoj kaj 8 familianoj, realigis vi­ziton al Norda Koreio kaj atingis la celitan Esperanto-semadon.
Dum kelkdek jaroj oni tre volas scii pri nia lingvo en tiu mistera lando tra diversaj kanaloj, kaj espereble kontak­tis tieajn samideanojn.

• Ziko van Dijk
Vivo de Andreo Cseh. Ed Borsboom. Hago: IEI, 2003. 313p. 21cm.
Ilus. ISBN 9080565121. Prezo: € 18,90
Kiu skribas, tiu restas, diras historiistoj, kaj tiel oni povas klarigi kial ekzemple Edmond Privat estas nuntempe multe pli konata ol aliaj UEA-prezidantoj, kiuj oficis pli longe ol li. Simile restos en la kolektiva memoro verkistoj kiel Julio Baghy kaj William Auld. Alispeca memorindulo estas la hungardevena pastro Andreo Cseh (1895-1979), konata pro speciala metodo instrui Esperanton. La Cseh-metodo ankoraŭ nuntempe estas aplikata kaj instruata, ne nur en Hago (Nederlando), kie nun situas Internacia Esperanto-Instituto. Ĝuste el tiu flanko venis Esperanta biografio de vere elstara nivelo.

• Fritz Wollenberg (nome de Esperanto-Ligo Berlino)

La 9-an de aŭgusto 2019 okazos vespere je 19-a horo en Zamenhofparko Berlin-Lichtenberg literature-muzika aranĝo. La konata pola Esperanto-bardo Jerzy Handzlik prezentos kelkajn el liaj famaj kantoj. Ankaŭ aliajn muzikistojn ni petis elpaŝi okaze de la jubileo, ekzemple la kantiston Stephan Schneider, la akordeoniston Alexander Danko, la muzikiston Hartmut Mittag kaj la Klezmer-muzikgrupon kun Peter Bäß.

• Leif Nordenstorm
Kaj staros tre alte... Trevor Steele. Vieno: IEM, 2006.239p. 23cm. ISBN 3010000340.
Prezo: € 24,00

Ĉiujare aperas pri Jesuo pluraj libroj, inter si tre malsamaj. Kaj staros tre alte ... Romano – kompreneble fikcie – pretendas esti biografio pri Jesuo verkita de romiano, kaj elterigita en la jaro 2001. La verkisto volas prezenti tion, „kio vere okazis dum lia vivo“ ĉar la „tradiciaj informfontoj“ estas „verkitaj jardekojn post la evento“. Simile al aliaj romanoj el nia tempo oni – fikcie – indikas ke la ekleziestroj ne volis ke la biografio aperu.

• Julian Modest

Mi neniam forgesos Nikola Aleksiev, unu el la plej elstaraj bulgaraj esperantistoj. Mi memoras, ke unuan fojon mi vidis lin en 1962. Tiam mi estis dekjara. Mia patro, Ilia Mihalkov, kiu estis esperantisto, regule partoprenis en la kunvenoj de sofiaj esperantistoj, kiuj tiam okazis en klubejo sur bulvardo Tolbuhin, nun Vasil Levski. Foje-foje kun la patro mi estis dum la kunvenoj. Tie mi vidis unuan fojon Nikola Aleksiev. Li parolis al la ĉeestantoj klare, flue, elokvente Esperante. Tiam mi revis, ke iam, kiam mi bone ellernos la lingvon, mi ŝatus paroli kiel li.