Pro la monda epidemio kaj neeblo okazigi la UK-on en Montrealo ĉi-jare, bedaŭrinde en 2020 ne okazos la Universala Kongreso. La Universala Kongreso en Montrealo estis movita al la jaro 2022. La UK-2021 okazos en Belfasto, Nord-Irlando.

• Fernando Maia

Sendube unu el la plej gravaj labo­roj por la teno de la memoro de Esperanto estas tiu farata en la Nacia Biblioteko de Aŭstrio (germane Österreichische Na­tio­nalbibliothek, el kio venas ĝia mal­lon­gigo ÖNB). ÖNB estas la plej gran­­da biblioteko en Aŭstrio, kun pli ol 12 milionoj da eroj en siaj diversaj ko­lektoj, situanta en la centro de Vieno, kies komplekso inkluzivas kvar muzeojn kaj ankaŭ diversajn specialajn kolek­tojn. Ekde 2005 kelkajn el la kolektoj oni translokas en la konstruaĵon Bar­roque Palais Mollard-Clary, inter ili la Esperanto-Muzeon kaj Kolekton por Planlingvoj, fonditan en 1927 de Hofrat Hugo Steiner kaj ekde 1928 li­gitan al ÖNB.

• Mireille Grosjean

Pro la malkovro de novaj dokumentoj kaj arkivoj aperas novaj facetoj de la personeco kaj agado de tiu granda majstro. Majstro, ĉar post la genia ideo de Zamenhof, la fondinto de Esperanto, Hodler vidis la bezonon de tutmonda strukturo por efikigi la agadon de la esperantistoj. Li evoluigis la ideon de «konsuloj» en diversaj landoj, kiuj nun nomiĝas delegitoj kaj agadas tra la mondo, konsistigante reton. En 1908 dank’ al liaj klopodoj estis fondita Universala Esperanto-Asocio, UEA. Tiu tute juna institucio povis tuj ek­agi dum kaj post la unua mondmilito kune kun la Ruĝa Kruco por helpi al retrovo de familiaj membroj disŝiritaj tra Eŭropo pro la bataloj, fuĝoj kaj migradoj. La fakto, ke la Centraj Oficejoj de UEA kaj de la Ruĝa Kruco situis ambaŭ en Ĝenevo, kontribuis al tiu efika kunlaboro. Ankaŭ la neŭtraleco de Svislando helpis.

* Ĉi tio estas resumo de la artikolo de Ulrich Lins. La plenan tekston legu en la ĉi-jare aperonta libro Hector Hodler, pacisma sinteno. Pliajn informojn pri ĝi trovu en la sekva artikolo. (Red.)

Hector Hodler, kiu antaŭ 112 jaroj fondis Universalan Es­peran­to-Aso­cion, estis la filo de svi­sa pent­ris­to kun intertempe monda fa­­­mo. La patro, Ferdinand Hod­ler (1853–1918), deve­nis el malriĉa fa­milio, kiu loĝis en vilaĝeto proksime al Bern, do la germanlingva parto de Svislando.
En Ĝenevo, la 1-an de oktobro 1887, naskiĝis Hector. Lia patro tiu­tempe ankoraŭ ne estis fama pentris­to, kia li iĝis estontece. La patrino de Hec­tor, Augustine Dupin, estis modesta kudristino. Privat jene priskribis sian unuan renkonton kun Hector:

Kiam mi dekdujare eniris la gim­nazion, mi tuj rimarkis tiun no­van ka­maradon, altan, malgrasan, malri­ĉan, kun mirindaj okuloj kaj senordaj bru­naj haroj kronantaj lian belan grekan frun­ton. Lia neforgesebla figuro aperis sur pli ol unu pentraĵo de l’ patro. Ki­am ni kune elkuris el klaso je la kva­ra post­­­tagmeze, Hector Hodler mal­ga­je rapidis al la patra pentrejo sub teg­men­to por sidadi aŭ staradi terure senmove dum horoj kiel modelo.

• Fernando Pita
Pluhař, Zdenĕk (red.). 2009. Esperanto –
in­strumento de fakuloj. Dobřichovice: KAVA-PECH. 133 p.
Prezo ĉe UEA: 13,80 €.

Homo, kiu kutime tralegas la (ne nepre paperajn) ĵurnalojn, facile kon­kludas ke kaŝita sub ĉiutagaĵoj kaj kve­rel(aĉ)oj inter ĉiukoloraj politi­kistoj, estas vera konflikto inter civilizo kaj barbareco. Jen, pinĉebla el inter ĉiu­specaj paroladoj, diversaj rektaj aŭ ne­rektaj atakoj kaj al la intelektularo, kaj al la Sciencoj (ĉu homaj, ĉu aliaj) mem. Nia historia momento vidas kres­kon de ob­skurantismaj sintenoj, ki­uj minacas retroirigi nian mondon al stato simila al tiu travivita antaŭ la al­veno de la Klerismo.

En la retejo UEA.ORG jam estas elŝutebla la PDF-versio de la revuo Kontakto N 2 (2020).

Publikigita en julia-aŭgusta numero de 2019
Dum du oficperiodoj Mark Fettes estas la Prezidanto de UEA. Dum la 104-a Universala Kongreso en Lahtio la Komitato elektos novan Estraron kaj Prezidanton. La redakcio de la revuo Esperanto faris kel­kajn demandojn al Mark.

Revuo Esperanto: Kion vi lernis dank’ al tiuj du oficperiodoj kiel la Prezidanto de UEA?

M.F.: Mi lernis aprezi la fidelecon de nia membraro. Pagi sian kotizon jaron post jaro, regule donaci al niaj fondaĵoj, aranĝi siajn feriojn ĉirkaŭ la kongre­so – tiaj ordinaraj agoj estas la esenca, nemalhavebla bazo por ĉio alia. Nia granda defio estas nutri tian fidon kaj fidelecon en la novaj generacioj.
Mi lernis ankoraŭ pli pri la bunteco de nia movado, la ideoj kaj metodoj kiujn oni konstante elpensas por kun­ligi esperantistojn, plibonigi la ling­vo­­nivelon, varbi novulojn kaj uzi la lingvon bele kaj kree. Ni devas tro­vi pli da manieroj diskonigi tiajn mal­grandajn venkojn kaj miraklojn.
Mi lernis, aŭ eble pli ĝuste spertis, ke por fundamentaj ŝanĝoj oni devas labori pacience, jam preta por diversaj elreviĝoj kaj malsukcesoj survoje. En la lastaj ses jaroj mi sukcesis nur parte pri miaj renovigaj celoj. Tial mi volas kuraĝigi kaj subteni miajn posteulojn, ĉar pliaj ŝanĝoj necesas.