• L. P.

La esperantistoj ne forgesis Ada Sikorska, Honoran Membrinon de UEA, unu el la plej grandaj figuroj de nia Movado, kies datreveno de la morto falis la 7-an de la pasinta aŭgusto.
Ada famiĝis i.a. pro tio, ke ŝi transprenis de Teo Jung la tiaman sendependan gazeton Heroldo de Esperanto (fondita en 1920) kaj redaktis ĝin honorofice dum 34 jaroj (1962-1996) en Bruselo, Madrido kaj Torino ĝis sia morto: memorindaj estas la specialaj duoblaj aŭ trioblaj numeroj pri la universalaj kongresoj kaj pri kulturaj temoj sugestitaj de Unesko. Entute ŝi redaktis pli ol 500 numerojn. En tiu periodo Ada kun granda volstreĉo trifoje adaptiĝis al la radikalaj ŝanĝoj de la prestekniko, transiranta de frua mankompostado de la tekstoj al linotipa metodo, ĝis la nuna komputila sistemo.

• Xavier Alcalde

Lins, Ulrich. La danĝera lingvo .
Rotterdam: UEA, 2016. 375+24 p.
Prezo ĉe UEA: € 18,00

Kiom da fojoj oni demandis nin kial Esperanto ne atingis la finan ven­kon? Ulrich Lins majstre rakontas grandan parton de tial kaj tiel. Neniam ni forgesu la amasan persekutadon
pro politikaj-ideologiaj motivoj sufe­ritan de la esperantistoj. Ne eblas scii ki­el evoluintus la movado sen ĝi. Kro­­me, ĝi montras kiom serioze la kon­traŭ­u­loj traktis la potencialon de Es­peranto. Tamen, transvivante la te­ru­ran epokon la zamenhofa lingvo ja ven­kis la to­talismojn.

En la retejo https://revuoesperanto.org estas senpage elŝutebla la decembra numero de la Revuo Esperanto, la plej renoma periodaĵo en Esperantujo, aperanta jam la 112-an jaron. La numero estas la 11-a en la jarkolekto 2018.

• Dima Ŝevĉenko kaj Anna Striganova

Kiel la redaktoroj de la revuo Esperanto kaj ankaŭ de la Reta Revuo, ni opinias, ke unu el la plej gravaj aferoj en nia laboro estas la konstanta dialogo inter legantoj kaj la Redakcio. Ĉiutage ni ricevas aron da mesaĝoj, kiuj enhavas proponojn, reagojn, gratulojn, demandojn, komentojn. Kaj la kvanto de ili draste kreskas pro kresko de interesiĝo pri la tradicia revuo kaj ankaŭ pro la ĉiutagaj publikaĵoj en la Reta Revuo.

• Ionel Oneț

Dum la 103-a UK en Lisbono la Libroservo de UEA vendis varojn sume por € 25 822. Ĉi-sube estas listigitaj la 20 titoloj el kiuj vendiĝis pli ol 10 ekzempleroj dum la kongreso. En la listo ne aperas insignoj, glumarkoj, skribiloj, T-ĉemizoj k.s., da kiuj vendiĝis centoj. La prezoj indikitaj ĉi-sube estas tiuj aplikitaj dum la kongreso (sen imposto!), multaj rabatitaj sub la normalaj prezoj.
La vendojn de la kongresa libroservo influas ne nur la nombro da partoprenantoj, sed ankaŭ ilia pagipovo kaj eĉ la pagipovo de la eventualaj klientoj en najbara(j) lando(j), kiuj povus veni al la kongreso eĉ nur por aĉeti en la kongresa libroservo.

• Pauline Curtet

Ĉu vi scias, ke finnoj estas unu el la plej grandaj kafo-trinkantoj en la mondo? Ni demandis kelkajn el ili, kial tiel estas.

Surtablaĵoj de 1970, dizajnita de Arabia, finna vazara fabrikanto fondita en 1873.
Holger Ellgaard/Wikimedia.org (Permesilo: CC BY-SA 3.0)

Kiu povus diveni? La finnoj estas inter la plej grandaj kafo-trinkantoj en la mondo, kaj tiel estas de jardekoj. Ĉiu finno havas siajn proprajn kialojn por ami kafon.
Kiam ŝi komencas paroli pri kafo, Erja Korhonen estas preskaŭ nehaltigebla. Televida scenaristo, ŝi konfesas, ke ŝi ne povas komenci sian tagon sen trinki du grandajn tasojn, preparitajn laŭ tipa finna maniero kun iom da lakto kaj sen sukero.

Longa vojo al la fontoj de la ĉokolado

• Roland Schnell

1. En la Kakaoarbaro (Roland Schnell la tria de maldekstre); 2. Nokto apud Lago Bosomtwi (proksime al Kumasi); 3. Kun ganaa esperantisto Alfred en Accra; 4. Kun la kolegoj antaŭ la slogano de la projekto ENGHACO (Energize Ghana by Unitization of Cocoa Pod Husks)

La vojo al la fontoj de la ĉokolado estis longa kaj temporaba. En 2013 mi eksciis per kontakto kun afrikaj farmistoj pri la valoro de la restaĵoj, kiuj ekestas dum la produktado de kakao. En Ganao, kiel en ĉiuj aliaj landoj, kiuj produktas kakaon, oni nur eksportas la grenojn de la kakaoarbo kaj lasas la kakaoujojn en la kakaoarbaro. Estas materialo simila al ligno kaj ni taksis, ke nur en Ganao estas ĉirkaŭ 1 miliono da tunoj jare. La farmistoj rakontis, ke ili provis eksporti la materialon al Britio por anstataŭigi karbon.