Afriko brilas

Longa vojo al la fontoj de la ĉokolado

• Roland Schnell

1. En la Kakaoarbaro (Roland Schnell la tria de maldekstre); 2. Nokto apud Lago Bosomtwi (proksime al Kumasi); 3. Kun ganaa esperantisto Alfred en Accra; 4. Kun la kolegoj antaŭ la slogano de la projekto ENGHACO (Energize Ghana by Unitization of Cocoa Pod Husks)

La vojo al la fontoj de la ĉokolado estis longa kaj temporaba. En 2013 mi eksciis per kontakto kun afrikaj farmistoj pri la valoro de la restaĵoj, kiuj ekestas dum la produktado de kakao. En Ganao, kiel en ĉiuj aliaj landoj, kiuj produktas kakaon, oni nur eksportas la grenojn de la kakaoarbo kaj lasas la kakaoujojn en la kakaoarbaro. Estas materialo simila al ligno kaj ni taksis, ke nur en Ganao estas ĉirkaŭ 1 miliono da tunoj jare. La farmistoj rakontis, ke ili provis eksporti la materialon al Britio por anstataŭigi karbon.

• Mulele Mbassa
Kion fari por helpi kaj savi la kres­kantan grenon? Ni proponas, ke UEA nun okulorigardu la estontajn esperantistojn kaj kreu strategion, kiu veku intereson ĉe la junaj esperantistoj ŝati la lingvon; ankaŭ UEA trovu pli da eblo servi kaj flegi ilin. UEA ne nur konsideru la statistikon pri la pa­rolantoj de la lingvo, sed ankaŭ atentu la novbakitajn esperantistojn en la kluboj/grupoj kaj asocioj, kiuj ani­ĝas aŭ membriĝas, por ilin progresigi.
Korespondamikoj estas bezo­nataj!

• Mulele Mbassa

Esperantistoj en Bunda (Tanzanio)

La genia ideo de d-ro L. L. Zamen­hof krei Esperanton kiel pontolingvon por la homaro ne estis fakto simpla kaj facile kredebla ago por altiri atenton de la homoj el la tuta mondo, ke ili ku­niĝu por lerni la lingvon kaj ĝin uzi por interkomunikado, sen antaŭvido pri avantaĝo de la lingvo mem.

• Apélété Agbolo, togolanda esperantisto
De la 12-a ĝis la 16-a de septembro 2016 okazis ateliero pri kapabligo por membroj de la evea Akademio, kiu okupiĝas pri firmigo de la evea lingvo parolata sudparte de Togolando kaj unu el la ĉefaj lingvoj de la lando.

• Joel Muhire,
el Rutshuru, Kongo D.R.
Estas memevidente, ke Afriko pa­ŝas progresen en la Esperanto-movado; por mi estas dubinde, ĉu ekzistas af­rika lando sen esperantistoj! Ĉu ta­men estas denaskaj esperantistoj en Af­riko aŭ homoj, kies ĉiutaga lingvo estas Esperanto? Ĉiuj respondoj es­tas: kompreneble, jes! Sed ne multaj, mia­opinie! Eble estas nur manpleno da tiaj homoj kaj familioj, en kiuj Esperanto estas ĉiutaga praktikaĵo; pri tio ĉi mi povas doni ekzemplon de Esperanto-fa­­milio, kiun mi konas: tiun de Hubert, kies edzino kaj gefiloj ĉeestas kurson en Solidareco Bona Volo (SBV-Rutoboko) en la urbo Goma!