Kulturo

Ĉi-numere la Redakcio decidis paroli kun Jo Haazen. Li estas konata flandra muzikisto kaj esperantisto. Li ege famiĝis kiel kariljonisto kaj instruisto. Jo Haazen ricevis plurajn premiojn, distingojn kaj dekoraciojn, inter kiuj: la ordenon “Honors of Music” (Universitato de Kaliformio, 1980), Civilan Ordenon Unuaklasan (Belga Ministerio pri Internaj Aferoj, 1995,), Honora Eŭropa Senatano Pro Pace et Unitate, e meritu et honoris causa (BVSE-UEF, 2000), honorigan diplomon de la urbo Sankt-Peterburgo (2004), “Ordenon de la Amikeco” pro sia “unika kontribuo al la revivigo de la mu­ziktradicioj en la fortikaĵo de Petro kaj Paŭlo, siatempe kreitaj fare de la imperiestro Petro la Granda” (Rusio, 2004, enmanigis la prezidanto de Rusio Vladimir Putin), Komandoro en la Ordeno de la Krono (distingis la belga reĝo Albert II, 2012) kaj multajn aliajn. Pliajn informojn pri li vi povas trovi en Vikipedio – https://eo.wikipedia.org/wiki/Jo_Haazen.
Li aktive kontribuas al la Esperanto-movado, prelegas dum Esperanto-aranĝoj, ekzemple, dum IKU-sesioj en la Universalaj Kongresoj.

• Fernando Maia Jr.

Kadre de la iniciatoj pri Kulturo ene de UEA ĵus estis inaŭgurita en la Reta Revuo Esperanto la rubriko Monda Kulturo. La esen­ca celo de la nova rubriko estas aperigi artiko­lojn prezentantajn elementojn de niaj diversaj kul­turoj tra la mondo – muzika, literatura, pentrarta, kina, arkitektura, danca ktp. – kaj kul­turajn aspektojn vastasence: popolajn mo­rojn, lingvojn, tradiciojn, historiojn k.a.

• Humphrey Tonkin
Per la forpaso de Marjorie Boul­ton, la Esperanto-literaturo perdis unu el siaj plej elstaraj figuroj kaj la Espe­ranto-movado unu el siaj plej sindonaj aktivuloj. Ŝi naskiĝis en 1924 en Ted­dington, urbo apud Londono, en senpretenda familio kaj dum in­ter­nacie malfacila ekonomia pe­ri­odo; ŝi kreskis ĉefe en norda Anglio, kien la familio baldaŭ migris. Studema kaj impresi­ĝema knabino, sola infano, kiu vas-te legis kaj komencis verki ek­de frua aĝo, ŝi venis sub la pozitivan influon de lerta litera­­tura instruisto, kiu helpis ŝin kan­didatiĝi al la Kolegio Somer­ville, tiutempe unu el tri viri­naj kolegioj en la Oksforda Universitato. La Kolegio donis malavaran stipendion. En Oksfo­rdo, bastiono de klasa privi­legio, kiu tiutempe nur paŝete ekmalfermis sin al tiuj, al kiuj mankis tiaj avantaĝoj, la modes­ta knabino ne nur elstaris kiel studento sed ankaŭ verkadis ta­len­tan anglalingvan poezion, kiu estis kolektita nur du ja­rojn post ŝia diplomiĝo en pro­pra libro, Preliminaries (an­taŭ­preparoj).

• Julian Modest

Mi neniam forgesos Nikola Aleksiev, unu el la plej elstaraj bulgaraj esperantistoj. Mi memoras, ke unuan fojon mi vidis lin en 1962. Tiam mi estis dekjara. Mia patro, Ilia Mihalkov, kiu estis esperantisto, regule partoprenis en la kunvenoj de sofiaj esperantistoj, kiuj tiam okazis en klubejo sur bulvardo Tolbuhin, nun Vasil Levski. Foje-foje kun la patro mi estis dum la kunvenoj. Tie mi vidis unuan fojon Nikola Aleksiev. Li parolis al la ĉeestantoj klare, flue, elokvente Esperante. Tiam mi revis, ke iam, kiam mi bone ellernos la lingvon, mi ŝatus paroli kiel li.

• Gallardo Marc

Nia himno plenumita de lirika kantistino, subtenita de simfonia orkestro, ĉu vi povas imagi? Ni faros tion!

Kune kun la flago kaj la verda stelo, nia himno estas unu el la ĉefaj simboloj de nia movado. Ĝi meritas pli ol simplan pianan akompanadon. Ni planas orkestri ĝin, sen ŝanĝi notojn aŭ vortojn, per latun-, kord- kaj frapinstrumentoj, kiuj donos al ĝi amplekson neniam konatan.
Ni do volas krei KD-on, en kiu "La Espero" estos interpretita de lirika kantistino kun la akompanado de simfonia orkestro. Aliaj muzikaj kreaĵoj estos aldonitaj.

La Redakcio de la revuo Esperanto ĉi-numere intervjuas la konatan li­tovan esperantiston Povilas Jegorovas.

Revuo Esperanto: Laŭ la informo el Esperanta Vikipedio vi ellernis Esperanton en 1970. Kio instigis vin tion fari?

P.J.: Jes, en 1970 mi lernis en la 9-a kla­so de mezlernejo en Molėtai. Tiam en septembro en la lernejo aperis no­­va instruisto de la litovaj lingvo kaj literatu­ro Balys Matiukas, kiu es­tis es­perantisto kaj anoncis pri fakul­tati­va in­struado de Esperanto. Mi iris ti­en pro simpla scivolemo, ĉar ĝis ti­am mi aŭdis ab­so­lute nenion pri Es­peranto. Mi ne tuj kaptiĝis, ĉar la ins­truado ne estis in­tere­sa kaj pri la Espe­ranto-movado al ni oni ne rakon­tis. Kompreneble, tiu­tempe en la so­veta Litovio tio ne estis ŝatata te­mo.

• Rob Moerbeek

Libroj kun Esperanto-tradukoj aperas ekde 1919. “La botistoj” de Aleksis Kivi formas 5-aktan komedion pri heredaĵo, kiun la patro donos al la unua el la infanoj, kiu edz(in)iĝos. La regema patrino Marta favoras la bofilinon kontraŭ neriĉa bofilo. (142 paĝoj, malgrandformata). Ĝin merite tradukis Hilma Hall. Ankaŭ “La fianĉiĝo” (1920) de la samaj aŭtoro kaj tradukintino, temas pri amrilatoj: tajloro helpas junulinon Eva eskapi el la domo de la sinjoroj, al kiuj ŝi servadas. Sed kiam ŝi vidas la malluksan vivcirkonstancon de la fianĉiĝema viro, ŝi bojkotas la fianĉiĝan ceremonion jam plene aranĝitan. Sufiĉe ironia teatraĵo, kiu en la baldaŭeta UK de Helsinko trovos bonan prezenton de profesiaj aktoroj kun klara Esperanto-prononco.

• Michela Lipari

Foto de Dovywiarda (Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unported)

Andrea Bocelli estas tutmonde konata itala kantisto (blinda). Ni kuraĝis rekte kontakti lin kaj sendis ligon al Youtube, kie estas auskultebla la esprantigo de lia fama kanzono “Con te partirò” [kun vi mi forveturos].
Kaj jen lia respondo, kiun li rajtigas diskonigi tutmonde.